کمی ارام تر لطفا.
ابنای بشر زنده بودنشان را،انکار ان توهم فرسایشگر را از درونشان میکشند بیرون و به قالب صدا قی میکنند.بس است دوستان،کمی ارامتر.زمین بی انسان باید جای ارامی باشد.جایی ادعای زنده بودن را به بوق و کرنا نمی نشانند.
باد های سرد پاییزی!وزش های نمناک زیر خورشیدی که به نرمی توان میبازد!سکوت این خراب اباد هم در گوش هایم ماشه میچکاند.توانم را در خود منحل و دنیا را در قاب رنگ باخته و نخ نمایش هویدا میسازد.
درود بر ذی شعوران بزرگوار.درخواست میدارم کوبش طبل ها را متوقف کنید.تقاضا میکنم خاموش کنید ان نعره ها و جیغ ها و تیر ها و اشک باران ها.انگاه همه باهم بیایید به ان جا برویم که دسته پرندگان نادیده ای از ماورای مه پیرامون مان صدا میدهند.دست کم به دشواری این نیست که بپذیریم خردمند و بی خرد،فرو دست و مایه دار و تاجر و برده همه از ان خرد بی بهره ایم که لحظه ای بنشینیم کنار لانه ماری وسط تپه سبز تیره و نمناک و اسمان محو را تماشا کنیم،و اهسته در دفتر نقره ایمان بنویسیم که هیچ عجله نیست.انچه مجال ماندن ندارد زمان است .
روزگاری باید پدر زمان را به سخن اورد و ارام پرسیدش:ای پیر سفر کرده،ای خردمند و جهان دیده!سفر ها کرده ای که ما نادیده و رمز ها از بری که ما ناشناخته ایم.اکنون بازگوکن ان شگفتی هارا،ان معجزات و ان رنگ نادیده اسمان مردمان بیگانه. و ناقافل ماند از ان زمان باخته،که در تعبیر ان ناتوان گیر افتاده ایم.
همیشه حرفاتو دوست دارم:)
:)