خداوندگاران را انچنان روایت میکنند که هراس از خرد یابی انسان ترسانشان کرده تاهمان دم که از بهشت برانندش.روایت گران را ترس و مرگ گوشت از استخوان و استخوان از وجود ربایید.خدایان را موج موج از خاطرات شستند و تنها هراسی محو به جا ماند.زمین لرزید و اسمان فرو ریخت،و از همه تنها هراس نابودی استوار ماند.اهسته به هر سوی سرک میکشید و خرابه ها را مینگریست.جنگ را جنگاوران اوردند،بیچارگان به بها تن دریدند و درانیدند و از میان پشته پشته زیاده خواهی و آز گر گرفته؛هراس مرگ رقصید.
هراسانید.شما از ان فردای نادیده و انان از تصور محو گذشته فرسوده.هراس به تپش در اسمانم زندگی میسراید؛هراس به اشنایی بر من ایه مرگ میخواند.هراس را اغوشیست به کران وجود؛هراس را زندگیست ورای هر زندگانی.می هراسم و میهراسی،به داغ وجودمان گرمای هراس دمانده اند.ما در این حلقه دوار به هراس میخرامیم و چنان محو میشویم گو ازلی و ابدی وجودی به تنور وجود نینداخته ایم.بترس،همزاد زندگانی در اغوش بگیر.قمار خویشتن اکنون اغاز کن.
Explosions in the Sky-It's Natural to be Afraid
دیدی آن قهقه ی کبک خرامان حافظ
که ز سر پنجه ی شاهین قضا غافل بود
جالب بود.
اما خواستم یه چیزی بگم، شاید کوچیک، اما مهم.
گفت خداوند ترسید انسانی که میوه ی شعور را خورده، به دنبال سر جاودانگی برود. دریغ از اینکه خود او بود که میوه ی شعور را در دهانش گذاشت.
این که میگن خدا ترسید از انسان و اون رو از بهشت بیرون کرد اشتباهه:دی
دلیل هاش زیاده، اگه خواستید می تونم وقت بذارم واستون. اما خواستم بگم اینو که بینش هامون درست بشه. متأسفانه همین داستان های به ظاهر ساده بیشترین تأثیر رو روی تفکرات بشر گذاشته.
به این داستان میگن؛ بزرگترین خیانت تورات به انسانیت
موفق باشی
:)
تشکر از شما،بحث تنها ترسه و نه حقیقت جویی.:) این اشاره تنها جاری کردن خصلت ترس در تمامی چیز هاییه که ادمی میشناسه؛چه زمینی و چه هوایی.