مکانیک کوانتوم،ذرات سازنده دنیایمان را توصیف میکند و اسم و رسمش انقدر عجیب و غریب هست که "عرفان" و "درمان" و "سنگ معجزه گر" را بزنند تنگش و برایش بازار گرمی کنند.

ذرات از دیدگاه مکانیک کوانتوم دارای مکان مشخص نیسنتد.قطعیت در یک کمیت باعث عدم قطعیت در کمیت های دیگر میشود.بنابراین این علم بیانگر ان است که "ذره" در همه جا قرار دارد.همچنین میتواند دارای یک کمیت باشد و یا نباشد و یا همزمان باشد و نباشد.عجیب است.

حالا،بیایید انسان ها را تصور کنیم.حالتی که در ان اشباحشان را در تمام دنیا میبینی،نشانه های حضور شان همه جا هست و صدایشان کف جمجمه چسبیده و مدام تکرار میشود،فارغ از مکان و زمان. و در حالتی از بودن و نبودن قرار دارند.حالتی از عشق و همزمان تنفر،حالتی از نزدیکی و دوری در یک ان.

همچنین این را در نظر بگیرید که تناسب را نمیتوان حتی در مورد موجودات دنیای مکانیک نیوتنی خودمان لحاظ کرد.چه برسد به ذرات بسیار ریز و توهمات ذهن ادمی.

چقدر دور،غریب و بی منطق اند این توهمات من.