اخر جمله نقطه میگذارند.نگذاری یا با حجم دیگران اموزشات عالی ات را به فراموشی میسپاری تا با باد برود و یا بیست و پنج صدم کمتر از بالای پستی میاندازتت.انقدر ساده و جویدنی که یک تکه لاستیک. عنوان ها،شعار ها سرود ها و سخن ها نقطه دارند،اشکار و نهان ،تاریک و روشن.مدتهاست بر ارزو نقطه میگذارند،دیر زمانیست ارمان ها را باران اسید شسته و فرو خورده و نقطه دار تحویلت میدهند،گفتنی "خیلی شیک و مجلسی"

کودکیم را نقطه گذاشتم،ان روز اول مدرسه که در اتش حسادت به کیف عرسکیش سوختم،انچنان سوخته و کز خورده که اکنون دشوار میشناسمش.سالهاست توبره ای مالامال نقطه شده ام،حکایت روزها و سال هایی که سوزانده ام.امید هایم را کوبانیده ام،ارمان را شبی زهر خورانده ام و انگاری روز جمعه ای در نوایی گم شده ام و شب بعد لای کتاب معارف اسلامی پیدایم کرده اند،از هر زاویه دیدی که نگاه میکنم تا زندگی فاصله فراوان دارم،زود بود سر حافظه ام نقطه بگذارم.

میگویند هستی جایی نقطه میگیرد،میگویند جایی هست که شکافتنی ها تمام میشود،می گویند ادم بهشتی بود و نقطه گرفت،شاید اگر سیب نخورده از بهشت میرفت مهر عصیان بر وجودش نمیزدند،اخر بهار اینچین اغاز شده و تا انتها غاریست نمناک و تاریک و کبره بسته، مثل ان نومیدی خزنده،که از چشم های کودک دست فروش بیرون میزند،مغروق گند ابی که پاچه ها را بالا زده و ابروها را به چروک پیشانی کوفته پشت سرش میگذارند،انقدر گفته اند و گفته اند و من ناشینده گرفته ام،از خویشتن هم دورم،یا صدای افکارم را نمیشنوم ویابیداری ام گرفتار عصر یخ بندانیست که اشناست،دیر وقتی نیست که توهم بیداری زنده نگاهم میدارد.